De keuring

Hoewel de motor wel draaide liep hij niet erg goed. Ontsteking en kleppen waren weliswaar gesteld maar met name de twee SU-carburateurs waren een lastig karwei. Door allerlei omstandigheden kwam het er niet van om alles op tijd voor de keuring af te laten stellen met als gevolg dat de motor bij elk stoplicht met handen en voeten aan de praat moest worden gehouden. Als hij afsloeg was hij bovendien erg moeilijk te starten. Met mijn eendaagskenteken bij de keuring in Veldhoven aangekomen moest de auto, toen ik aan de beurt was, naar de keurplaats geduwd worden! Hij wilde niet starten! Toen hij uiteindelijk aansloeg, met veel rook en gehort, zei de keurmeester dat het maar goed was dat hij geen CO-test hoefde af te nemen! De gegevens voor dit type auto stonden niet in het schriftje van de betreffende keurmeester (ik verzekerde hem dat dit type Volvo wel degelijk bij de RDW bekend moest zijn) en dus ging hij zelf aan het meten. Tevens moest hij gewogen worden! Tenslotte werd de auto niet goedgekeurd vanwege de in het begin van dit verhaal vermelde vergeten splitpennetje en gescheurde fuseekogel-hoesje. Dat betekende dus: laten wegen en een herkeuring. Voor dat eerste moest ik bij een graanhandelaar in Eindhoven zijn, alwaar zich een beëdigd ambtenaar van de douane en accijns bevond, die de weegbevindingen zou bevestigen middels stempels. Ik heb zelden een zo gefrustreerd en opgeblazen persoonlijkheid ontmoet! Als ik met een lading illegaal vuurwerk was voor komen rijden had hij niet achterdochtiger kunnen zijn! Of er wel een reservewiel in zat evenals gereedschap, of de tank wel minimaal halfvol benzine zat (hij overtuigde zich hier zelf van!). Ik had geen eendaagskenteken maar zolang het garagekenteken van mijn dealer geleend. Dit was helemaal fout! Ik was geen medewerker van de dealer. Ik mocht op dat kenteken wel een proefrit maken maar er niet mee langs een weegbrug rijden! Foei! Gele kaart voor mij en mijn dealer. Leuk als de mensen het waarderen dat je een hobby hebt in het restaureren van een klassieker. De auto moest ook nog worden ingevoerd en daarvoor moet je dan weer naar Valkenswaard. Ik vraag me af of het niet mogelijk is dat dit alles geconcentreerd wordt op één locatie bv. bij het keurstation van de RDW. Na de herkeuring, die niet veel voorstelt en nauwelijks vijf minuten duurt maar waarvoor je wel weer naar Veldhoven moet, valt het kenteken in de bus: AE-57-50, gelukkig geen D-nummer! Nu nog de taxatie en dan rijden maar! Ik heb de auto laten taxeren door een ex-collega van mij die dit erg contentieus doet. Hij heeft er een mooi verhaal van gemaakt, keurig in een map, verluchtigd met enkele digitale foto's. Tevens heb ik een visitekaartje gekregen met een foto van de auto erop. Leuk voor in de portefeuille.

De eerste rijweken

Na enige weken blijkt dat de motor toch wel veel geleden/gelopen heeft: hij is nogal nat van onderen. Vervanging van de voorste keerring helpt niet veel. Dan ook maar de achterste vervangen. "Ja, waarom heb je dat niet meteen gedaan?" hoor ik u zeggen. Volgende keer! Dit keerring-vervangen is echt een crime met dit type auto. Even de versnellingsbak los halen en je kunt er zo bij! Nou dat heb ik geweten! Ik heb op het punt gestaan de hele auto door een sloper te laten ophalen! Om te beginnen is dit bijna onbegonnen werk in een garagebox met de auto op een viertal assteunen. De versnellingsbak heeft namelijk een staartstuk voor de schakelpook, wat ontbreekt bij de Amazon. Hierdoor is de ruimte die je hebt om de bak met overdrive (veel zwaarder dan een gewone M40-bak) naar achteren te bewegen om hem vervolgens schuin naar onderen weg te nemen, slechts enkele centimeters. Je krijgt het op deze manier bijna niet voor elkaar! Montage van een nieuwe keerring is redelijk eenvoudig maar dan moet alles weer terug! Uiteraard doen zich dan dezelfde problemen voor als bij demontage maar dan in omgekeerde volgorde. Daarnaast is het in lijn brengen van de versnellingsbak met de krukas en vervolgens het weer monteren van koppelingshuis aan de motor een waar monnikenwerk.

foto9

Zoals u op de foto ziet had ik hierbij morele ondersteuning van Basje, de hond van mijn dochter die toevallig op bezoek was. Achteraf had ik beter de motor uit kunnen bouwen. Erger nog: al deze maatregelen hadden niet het gewenste effect zodat ik alsnog besloot om een revisiemotor te monteren! Aangezien ik steeds geoefender werd in montage en demontage heb ik de nieuwe motor op een zaterdag ingebouwd. Hij liep meteen als een zonnetje! Toen ik echter de eerste keer met de auto met nieuwe motor naar mijn werk in Eindhoven reed kreeg ik op de terugweg de schrik van mijn leven: in de achteruitkijkspiegel zag ik een enorme rookwolk achter mijn auto. Aan de kant van de weg kon ik niet veel doen dus ben ik langzaam naar huis gereden. Daar aangekomen leek de oorzaak van de rookontwikkeling ergens van onder het spruitstuk vandaan te komen. Eerste gedachte: koppakking doorgeslagen, kopbouten misschien niet goed aangedraaid. Tweede gedachte: koppakking opnieuw monteren. Na dit te hebben gedaan (halve dag werk: carburateurs demonteren, spruitstuk demonteren, water aftappen, slangen los, tuimelaaras demonteren, kop demonteren, controleren, kop monteren, etc.). Helaas: dit was niet de oorzaak van het euvel. Het bleek dat het slangetje van het motorblok naar de oliedrukmeter een heel klein gaatje had waardoor de olie tegen de achterkant van het hete spruitstuk spoot! Ander slangetje en het was opgelost. Weer een hoop moeite voor niets gedaan! Maar daardoor doe je wel een hoop ervaring op en eigenlijk is het toch een leuke hobby. Inmiddels is de motor ingereden en zijn de carburateurs afgesteld door een soort tunings-goeroe. Deze man bedrijft het tunen van automotoren op haast wetenschappelijke wijze met speciaal voor hem geschreven software op laptops die hij gebruikt om (elektronisch geregelde) automotoren zo nauwkeurig mogelijk af te stellen. SU's komen tegenwoordig wel niet veel meer voor maar in het verleden heeft hij er genoeg afgesteld. Hij doet dit niet zomaar op gevoel of gehoor maar met meetinstrumenten zoals onderdrukmeters en Bunzen-bougies. Uiteraard aangevuld met de nodige ervaring en knowhow! De auto rijdt inmiddels als een zonnetje en vangt menig bewonderende blik. Ook op de laatste Volvo-beurs trok hij de aandacht van veel bezoekers van het voorterrein. Het enige wat nog niet perfect is is de mijlenteller. Deze is zeer onnauwkeurig. Echter: de oorspronkelijke teller (met de losse naald) is in reparatie gegeven aan een vriend van mij die van huis uit horlogemaker/instrumentmaker is. Hij schijnt ook nieuwe tandwielsetjes te maken voor de tellers van oude Porches dus dat zit wel snor.

Nou nou, wat een verhaal. Het einde nadert. Ga naar deel 7 ... of terug naar de beginpagina.